Dünyaya geldiğimiz andan itibaren başta yaşam hakkı olmak üzere kişilik hakları, vatandaşlık hakları gibi devam eden haklara ve özgürlüklere sahip oluyoruz. Yaşadıkça edindiğimiz haklar, sınırlar ve özgürlükler çoğalarak bu başlıklara ekleniyor. Kanun üzerinde ise bazen insan bazen canlı gibi genişleyen veya daralan kavramlarda bizlere eşit bir yaşam sağlama amacı güdülüyor.
Fakat işin içine erkek, kadın, çocuk gibi ayrımlar girdiğinde gelenek ve göreneklerle sentezlenen bu yapı şekil değiştirmeye başlıyor. Mesela ben bir kadın olarak kanunca erkekler kadar vücut dokunulmazlığına, istediğimi giymeye, oturma pozisyonu almaya, konuşmaya hak olarak sahibim. Peki sokakta elbisemle yürürken geçen arabanın kornasından, yanımdaki amcanın sitemli bakışlarından, karşımdan gelen beyefendinin kaba iltifatlarından beni, bizleri kim koruyacak!
Objektif baktığımızda taciz niteliği taşıyabilecek bu eylemler aşırı denecek düzeyde olmadığında biz kadınların göz yumması gereken durumlar olarak algılanıyor. Sende o elbiseyi giyme, o ruju sürme, o mekana gitme derken de bir bakıyoruz ki sadece kendimizi güvende hissetmek adına özgürlükten uzak, sınırlar örülmüş bir düzenin içine sıkışıp kalmışız. Ülkemizde bu konu üzerinde farkındalık yaratmak üzere yürütülen pek çok proje, yazılan sayfalarca yazı, oluşturulan milyonlarca görsel olmasına rağmen ise karşılığın çokta alınamadığını görüyoruz. Aksine rahatsız edici taciz olayları bir yana cinsel saldırılar, şiddet ve cinayet olayları katlanarak geliyor. Temelinde ailede başlayan okul hayatı ile devam eden eğitim eksiklikleri, yer yer değişen kadını başka bir insan sınıfına sokan yanlış gelenekler bulunmakta. Bunlarla yuvarlanan yanlış “zihniyet” karşısında ise işimiz oldukça güç.
Sizce de bazı toplumların çoktan üzerinden sıyırmaya başladığı bu zehirli sarmaşıktan bizlerinde kurtulma zamanı gelmedi mi? Umarım çocuklarımızı çağdaşlaşarak, ayrımlarla ve yargılarla bizi deforme etmeyen yarınlarda büyütebiliriz… Zihniyetimizi değiştirmeye ihtiyacımız var. Mutlu bir hafta diliyorum.