Arkama yaslanıp bakıyorum da ne zor bir çağda yaşıyoruz. Daha doğrusu çağı anlayamadığımız için ne kadar karmaşık yaşamaya başlamışız. Dünya aynı dili konuşmak, ortak vatandaşlarını yaratmak, hızlı iletiler halinde olan nesiller yetiştirmek istiyor. Diğer yandan da insan gücünü teknoloji ile evrimleştirerek azalmak derdinde koşarken benim insanım bu evrim teorisinin dilini anlamadıkça kaosa sürükleniyor.
Galiba artık biraz basitleştirmemiz gerekiyor. Okuduğum bir kitapta “digit,dijit” kelimesinin Latincede parmak olduğunu öğrendim. Sizce de bugün en çok kullandığımız organlarımızın karşılığı haline gelen ve gün içinde farkında olmadan tekrarladığımız bu kelime bir tesadüf olabilir mi? Ekranlarda harcadığımız saatler, tuşlara basmak, ekranlara pıt pıt birer dokunuş bırakmak artık bu sistemin hatta bizim yapımızın bir vazgeçilmezi…
Aslında ihtiyacımız olan biraz akışı dinlemek. Bir bebeğin pıt pıt atan kalbiyle başlayan yolculuğunda artık farkındalığı başladığı anda ekranlara dokunuşları da başlıyor. İleride belki oyuncak bebeklerin yerini onların oyuncak robotları alacak. Fakat sizce biz buna ne kadar hazırız? Jenerasyonları arası çatışmalar bu kadar yoğun yaşanırken, bu çağa uyum mümkün mü?
Üzgünüm ama kabullenme zamanı. Buradan sonra bence gelin çatışmak yerine hayatımızda teknolojiyi, dijitalleşmeyi nasıl daha yararlı kullanabileceğimize bakalım. İnsan değil “insanlık” algısı için faydayı esas alarak dünyaya uyum sağlayalım. Artık o ekranlara pıt pıt yapmadan yaşamak mümkün görünmüyor. Bu sadece bizi gelişimden uzak kılacak bir ön yargı olarak kaldı.
Önemli nokta ise bunda da en basit olanı yani İnstagram´da elbise fotoğrafı tıklayıp, Facebook´ta akraba tebriklerinin ötesini gözetebilmek olacak. Derslerimizin, öğrenimin bile ekranlarda yürütüldüğü bu ortamda yenilikçi olmalı pıt pıt haklarımızı ufkumuzu genişletecek şeylere kullanmalıyız. Hız, zaman ve değişim ivmesini dengelemeli olduğumuz yerde kalmamalıyız. Her ne kadar bu ara duvarların arasına sıkışmış görünen hayatlarımızda farkında olmak zorlaşsa da uyanmalıyız. Çünkü o robotları sistemleri hayal ederek gerçek kılacak standartlarda bireylere ihtiyacımız var. Yardımcılarımız ekranlar ve dijit her yerde bizimle…
