Ülke olarak gündemi çok hızlı olan her sabah iyi ya da kötü pek çok sürprizle uyanan bir milletiz. Son zamanlarda ise ne yazık ki gündemimiz çok acı felaketlerle gazete manşetlerine, tv ekranlarına yansıdı. Fakat her yeni gelişmede vatandaşlarımızın hatta kendimizin ne yapacağını şaşırmış halde kaldığını fark ettik. Felaketler karşında başına gelen ya da buna uzaktan şahit olanlar olarak ne yapacağını şaşırır bir haldeyiz. En kötüsü ise bir şey yapanları ise eleştiri yağmuruna tutan kitlelere bölünmüş durumdayız.
Bence biraz ders çıkarma zamanı. Biz bazen devletin yapması gerekeni yapan halk, hukukun araştırması gerekeni araştıran vatandaş, müdahale etmesi gereken makam yerine eyleme geçen bireylere dönüşüyoruz. Oysaki o anlarda harekete geçmesi gerekenler kimler? Fakat bunları da bilinçle değil ne yazık ki can haliyle yapıyoruz.
Ben bu süreçte uzaktan izleyen bir genç hukukçu olarak şunu fark ettim: Herkes hukuk okumak onunla haşır neşir olmak zorunda değil. Ama en azından aklımızla, haklarımızla “vatandaşlık haklarımızla” dalga geçilmeyecek kadar her okulda bence artık içi doldurulmuş bir vatandaşlık hakları dersi verilmeli. Hatta sadece okullarda değil, zaman zaman bazı paneller ile köylere bile gidilerek insanımızı eğitmeliyiz. Öğrenmeliyiz millet artık evimiz yandığında ne yapacağımızı, çocuğumuz öldürüldüğünde ağıt yakmak dışında nereye başvuracağımızı, biri bizim sesimizi duyurmak istemediğinde nasıl susulmayacağını! Fakat bunu da hakkını ararken suçlamalarla başkalarının haklarını bertaraf etmeden, her şeyi olması gerektiği şekliyle yapmayı öğrenmek zorundayız. Çünkü görüyorum ki insanımız aslında tabİi hakkı olanı gür sesle istemeyi bilemediği sürece ona yaşam hakkı bile hediye gibi görülecek ülkemde…
