Hayat hayalperestler ile realistlerin dengesinde gelişirken siz kedinizi nerede buldunuz? Hiç kurduğunuz hayalleri gerçekleştirme savaşı verirken onların da gerçek bir son kullanma tarihi olduğu aklınıza geldi mi?
Yağmur cama vururken “Gerçekten başarıyorum ama mutlu muyum?” diye soruyordu genç kız kendisine. Dalgalar camın ardında kavga ediyor, toprak ıslanıyordu ama kız camdaki yansımasına bakıp yabancılaşan yüzünü incelemeye devam ediyordu. Tüm hayallerini gerçekleştiriyordu, verdiği tüm sözleri tutuyordu. Herkes çok iyi gittiğini söylüyordu. Peki ya kendisine ne zaman bu kadar yabancı olmuştu?
Sonra durdu ve fark etti ki sahip olduğu şey hayalleri değil, hırslarıydı aslında. O beş yaşında hayal ettiği ılık süte sahipti. Ama süt o zaman onun için çok değerli ve özeldi. Şimdi ise elde ettiği almak için çok yorulduğu, kazanmak için kaybettiği ve sonunda elde ettiğinde son kullanma tarihi geçmiş ve bozuk bir süttü. Onundu sonunda o süt ve diğer hepsi ama o tüm bunlarla ne yapabilirdi ki?
Sonra anladı denklemi. Hayatta hayal ettiğin şeyleri tutkuların yapacaksın. Hırsların değil.
Karakterini ve kendini dinleyeceksin. Aynadaki yabancıyı, sokaktaki kalabalık gürültüyü değil.
Gerçekten isteyeceksin ve ince hesap edeceksin. Hayat götürdüğünden fazlasını aldığında özünü getirecek ki sana sonunda bir maddiyat kadar maneviyat etsin.
Maddi değerler için manevi özünü kaybettiğinde ise o dışarıda ıslanmaya bayıldığı yağmur bile camın ardındaki yabancı kalıyordu. Oysa o severdi yağmurla kucaklaşırcasına dans edip gülmeyi. Sır, hayallerini elde etmek isterken zaten elinde olanla da mutlu olmayı bilmekteydi. Son kullanma tarihi geçmiş bir süt için yıllar vermektense gerektiğinde o gün var olan suyu kana kana içmekteydi. En önemlisi ise yıllar sonra keyifle elde edilmiş hayalleri hırsları bir kenara koyup özünde kutlayabilmekteydi. Aynı 5 yaşındaki o saf çocuk gibi…
Uzun lafın kısası sevgili okurlarım bu hafta hayallerimizin son kullanma tarihini kontrol etme zamanı! Çünkü bazen onlar geçtiğinde onları çok istemiş olmamıza rağmen elde ettiklerimizin anlamsızlığında boğulabiliyoruz.
