Güvensizlik, korkular, bağlanamamak… Çağımız ilişkilerinin gerçekleri gibi.
Adam karşıma oturdu ve anlatmaya başladı. Aldatılmıştı. Kırılmış kendi yalnızlığında onarılmış ve hayata dönmüştü. Dönmüştü ama artık eskisi gibi olmazdı. Artık güvenemiyordu; hayal kırıklığı yaşamak, biri ile hayaller kurup yeniden yıkılmasını izlemek istemiyordu. İşlerine vermişti tüm varlığını. Kendi kazandıkları ile bağlanmadığı insanlarla mutluluklar yaratıyordu. Ama bir şey eksikti sanırım. Eksikti ki şu an karşımda oturmuş bana hikeyesini anlatıyordu.
Sabırla dinledikten sonra dedim ki: “Ben biliyorum, hayal kırıklıklarının hayal kırıklıkları getiren bir zincir olduğunu…”
“Bu ne demek?” dedi adam.
Sevmek, sevilmek biri ile hayal kurmak istiyoruz. İki doğru insan bir araya geliyor, her şey rüya gibi başlıyor ama elbet biri daha çok seviyor. Diğeri ise ya aldatıyor ya kırıyor. Bir yerde bir şeyler ters gidiyor. Çok seven kırgın, eksik kendini onarıp hayata devam ediyor. Ama dediğimiz gibi artık biraz farklı, bağlanmak istemiyor kaçıyor. Sonra bir gün yine biri ile tanışıyor. Fakat hikaye tersine dönüyor. Bu kez o başka birini kırıyor. Çünkü bağlanamıyor. O da artık bir kırgın yaratıyor. Kısaca hayal kırıklıkları bir zincir halinde bağlanma, hayal kurma, anı yaşa ve bırak psikolojisine erişen bir bütünde giderek büyüyor.
Oysa ya iki kırgın bir araya geldiğinde bir doğru olmuşsa? Deneye değmez mi?
O da bana: Ya değmezse?
Tam o an gözlerimi kapatıp hayat hep cesurları sevdi. Biz bu zincirin bir parçası olarak kalırsak asla doğrumuzu bulamayız diyorum.
Şimdi arkadaşımla bu anımı sizlerle paylaşırken daha iyi anlıyorum sevgili okurlarım: Başkalarının bizlere yarattığı kırıklıkları tecrübe edip kendimizi korumak kadar doğal bir şey yok. Fakat istisna şurada duygular noktasında cesaret gösteremediğimiz sürece sadece zincirin kırıklıkları olabiliyoruz. Sizlere çok kırılacağınız ama cesaretinizle doğruya daha çok yaklaştığınız haftalar dilerim. Bu arada onu bulanlar için kaybetmeyin ve çok daha fazla sevin derim.