“Yaşam öyküleri, sanıldığında karışımsız değil, karışımlıdır.
Her bir yaşam öyküsü, öbür yaşamların parçacıklarıyla tamamlanır.”
Özdemir Asaf o kadar güzel anlatmış ki birbirlerimizin duygularıyla, benlikleriyle bir yaşama sahip olduğumuzu… Belki her gün birileriyle tanışıyor, hayatlarına dahil oluyoruz.
Fakat son dönem toplum ilişkilerini incelediğimizde kişilerin birbirlerinin hayatlarına büyük oranda kişisel çıkarları sağlamak amacıyla girdiği açıkça görülüyor. Duygusal boşlukları doldurmak, hayranlıkla duygusal denklemleri birbirine karıştırarak yakınlaşmak ve benzeri iletişimler ise hayatlarımıza kırgınlık hikayeleri katıyor. İnsan her ne kadar beklentisiz olduğunu düşünse de hayatta sevgi, ilgi bazen saygınlık, güç gibi beklentileri vardır. Hayatımıza her dahil olan insandan da bunlardan bazılarını mutlaka bekliyoruz. Fakat bizler onların yaşamlarına dahil olurken, yaşamlarını ne yönde etkilediğimizi sentezler biraz empati ile yaklaşırsak, birbirlerini tamamlayan parçacıklardan harika yaşam öyküleri çıkartabiliriz.
21. yüzyıl toplumunun artık milyonlarca parçacıktan oluştuğunu görüyoruz. Ama bu parçacıkların sayısı ne kadar fazla gibi görünse de toplumun pek çoğu birbirini kırmış yalnızlardan oluşuyor. “Güvenme!”nasihatı bir slogan haline geldi. Oysa bizim güvenle inşa edilmiş ailelere, iş yerlerine, mekanlara ihtiyacımız var. Öylesine dahil olduğumuz hayatlarda sonunu düşünmeden hareket ederek birinin yaşamının en yanlış puzzle parçası olabiliriz. Hadi gelin bu hafta bir daha tanışalım güvenle, sağlıklı ilişkilerle, olabildiğince beklentisiz… Birbirimizden tutarlı ilgiyi ve sevgiyi esirgeyerek, güvensizliği aşılayarak daha aydınlık bir yaşam öyküsü inşa edemeyiz. Bu nedenle elimi uzatıyorum. Hadi diğer yaşam parçacıklarım öyle bir karışım hazırlayalım ki bir dahaki kitabıma yazacağım değerde yaşam öyküleri olsun. Güven, gülümse, hayal et, ilgi göster ve inşa et! Mutlu haftalar diliyorum…
